De rolleiflex is gewoon een hele bijzondere en fijne camera. Het ontwerp stamt al uit 1929 en was tot voor kort, misschien nu nog wel, nieuw verkrijgbaar. Net als bij de Leica M is de constructie vrijwel gelijk gebleven. Het is een zogenaamde TLR wat staat voor Twin Lens Reflex, hetgeen betekent dat de camera twee lenzen heeft, een om door te kijken en een waar je een foto mee maakt. Hiermee is het probleem opgelost dat je niet om een hoekje kan kijken zonder een spiegel of tegenwoordig een sensor. Hierdoor zit de spiegel in de weg bij het maken van de foto. Rollei heeft dit indertijd opgelost het systeem met de twee lenzen. Achter de bovenste lens zit de spiegel, achter de onderste de film.

De meeste nieuwere camera’s zijn van het type SLR, oftwel Single Lens Reflex. Deze hebben het geschetste probleem opgelost door de spiegel opklapbaar te maken. Dit spaart een lens, eigenlijk een objectief, uit. Het kenmerkende geluid van de spiegel reflex camera’s wordt veroorzaakt door het klappen van de spiegel.

Het grootste voordeel van het TLR systeem is daarmee duidelijk, heel stil en trillingsvrij. Verder wordt het beeld dat je door de zoeker bij een Rolleiflex van boven in de camera ziet bij een opname niet onderbroken.

Verder is de systemtiek van de werking van het diafragma en de sluiter bij een TLR eenvoudiger. Aangezien je bij een SLR door de lens kijkt moet dat kijken niet belemmerd worden door de sluiter en het diafragma. De sluiter zit bij een TLR meestal in de lens en bij een SLR meestal achter de lens voor de film. Het diafragma (systeem om de mate van lichtinval te beheersen) zit bij beide systemen wel in de lens maar moet bij een SLR tijdens het kijken volledig open staan om optimaal te kunnen zien. Bij een SLR gaat het diafragma bij en opname heel snel tot de gewenste opening dicht en na de opname gelijk weer open.

Het grote voordeel van de SLR is daarmee ook duidelijk, je kan eenvoudig lenzen wisselen. Een TLR heeft daarom meestal vaste lenzen, zo ook een Rolleiflex.

Ik begon te zeggen dat een Rolleiflex gewoon een hele bijzonder en fijne camera is en dat wordt voor mij enerzijds veroorzaakt door de “simpele” TLR constructie, doch anderzijds door de heel goed doordachte ergonomie. Dit uiteraard uitgaande van een niet automatische camera zonder autofocus.

Als je bij een Rolleiflex van boven in de camera kijkt zie je door het matglas via de spiegel het beeld. In dezelfde houding zie je aan de voorkant de combinatie sluitertijd en diafragma en aan de linkerkant de focus knop met ingestelde afstand en scherptediepte. Met enige handigheid, kennis van belichting en ervaring maakt het bijna automatisch fotograferen mogelijk. Dit is bij een Leica M en bij een niet automatische SLR veel minder overzichtelijk.

Last but not least, de lenzen van de Rolleifllex zijn afkomstig van Schneider en Planar, beter kan niet. Geen wonder dat deze camera ook bij de huidige analoge fotografen nog steeds heel geliefd is. Een goed Rolleiflex van de latere modellen kost daarom al snel meer dan € 1.000.